Παζολίνι η επιτομή του Ιταλικού Νεορεαλισμού....

Ο Μεγάλος Κινηματογραφιστής...

Ο "ιταλικός νεορεαλισμός" δεν έχει αγίες τριάδες, δεν έχει μικρούς και μεγάλους, δεν έχει αγίους και πατριάρχες, μόνο φαινόμενα που καθόρισαν όλη τη σημασία και το είναι του ιταλικού σινεμά από τα μέσα του 20ου αιώνα και διαμορφώθηκε στην πάλη για μια αντιφασιστική, δημοκρατική, εθνική  τέχνη, με η χωρίς (στις περισσότερες περιπτώσεις) τη Σινετσιτά να δρομολογεί την παραγωγή.

Ο "ιταλικός νεορεαλισμός", αποτελούσε τον καλλιτεχνικό υπερασπιστή της κοινωνικής δικαιοσύνης, ήταν υπέρμαχος της αξιοπρέπειας του απλού ανθρώπου στην κοινωνία της μεταπολεμικής και καπιταλιστικής Ιταλίας, αλλά και πολέμιος του φασισμού που ως καρκίνωμα αναπτύχθηκε από το 1922 μέχρι το 1945 όπου και ηττήθηκε.

Αυτό το διάστημα δεν άφησε  ανεπηρέαστους τους μετέπειτα τεράστιους δημιουργούς του ιταλικού σινεμά, δημιουργούς που έμοιαζαν με παραστάτες στο δράμα ενός λαού και μιας χώρας που έπαιρναν σάρκα και οστά απ' αυτό και γίνονταν η όσμωση του σχήματος του χάρτη της ιταλικής χερσονήσου, η μπότα δηλαδή που χτυπούσε στα κωλοβάρδουλα τον ίδιο το φασισμό.

Μεγάλες μορφές όπως οι Βιτόριο Ντε Σίκα, Λουκίνο Βισκόντι, Μικελάντζελο Αντονιόνι, Τσέζαρε Ζεβατίνι, Ρομπέρτο Ροσελίνι, οι αδελφοί Ταβιάνι, ο Κάρλο Κασόλα, ο Κάρλο Λέβι, ο Λούτζι Μπαρτολίνι, ο Τζόρτζιο Μπασάνι(ως σεναριογράφος όπως και ο Φεντερίκο Φελλίνι ως τέτοιος στην Ρώμη, Ανοχύρωτη πόλη) και ο μεγάλος Παζολίνι, αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος του εν λόγω κινηματογραφικού κινήματος όπου τα έργα του στηρίζονταν σε πραγματικά γεγονότα, τα οποία γυρίζονταν από απλούς ανθρώπους.

Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι για τον οποίο γίνεται η αναφορά, γιατί ο ιταλικός νεοραλισμός θα μας απασχολήσει και το μέλλον, γεννήθηκε στην Μπολόνια στις 5 Μαρτίου του 1922, χρονιά που ανεβαίνει στην εξουσία ο Μουσολίνι, με τη γνωστή κάθοδο στη Ρώμη με τη βοήθεια της ιταλικής αστικής τάξης και του ιταλικού αστικού κράτους.
Αυτό το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός αποτέλεσε τον κυρίαρχο σταθμό και για την παραπέρα κοινωνική διάρθρωση της Ιταλίας που έχοντας χάσει προ πολλού την αναγεννησιακή και αριστοκρατική της παράδοση, την ίδια στιγμή - ταυτόχρονα την αποθέωνονταν ως τέτοια στα μάτια μιας μάζας μικροαστών που δε μπορούσε να χωνέψει ότι ο παραδοσιακός μικρο ιδιοκτήτης, (παρότι σύμμαχος της αστικής τάξης), θα πάψει να είναι μικρο ιδιοκτήτης, ότι τα πάντα πια είναι στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου και των μεγαλογαιοκτημόνων.

Ο λόγος ήταν πια πασιφανής γιατί ο Παζολίνι δήλωνε Μαρξιστής και αμετανόητος Αντιφασίστας μιας και μεγάλωσε στα φρικτά χρόνια της Μουσολινικής λαίλαπας.

Οι κυριότερες ταινίες του εμπεριέχουν μέρος της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής θεώρησης του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου, όπως και τα σχόλια για το ιταλικό προλεταριάτο, τα λαϊκά και αστικά στρώματα,τα οποία είναι νύχι κρέας με τις αρχές του γέρο Κάρολου ,όπως Το θεώρημα(1968) και το Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο.

Η πλέον χαρακτηριστική ταινία του μεγάλου αυτού Ιταλού δημιουργού, ήταν το "Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα / Salò o le 120 giornate di Sodoma (1975)" όπου το Σαλό ως μια τυπική πόλη του ιταλικού Βορρά τη χρονιά του 1944, αποτέλεσε το κεντρικό σημείο αναφοράς της κατ’ όνομα Ιταλικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας (RSI) του δικτάτορα Μουσολίνι, όταν η Ιταλία πέρασε στο πλευρό των Συμμάχων και μετά την απελευθέρωση του δικτάτορα από τους Γερμανούς, οι οποίοι και τον εγκατέστησαν στο νέο κράτος - μαριονέτα.

Η ουσιαστικά τελευταία ταινία του μεγάλου αυτού κινηματογραφιστή του ιταλικού cinema, ήταν μια "ελεύθερη" διασκευή και μεταφορά του σχεδόν όμοτιτλου συγγραφικού δημιουργήματος του προγενέστερου κατά 1/5 αιώνα Γάλλου συγγραφέα Μαρκήσιου ντε Σάντ. Ο μεγάλος Παζολίνι άφησε την τελευταία του πνοή μετά από άγρια δολοφονία από οπαδούς της φασιστικής Λάτσιο, στην Όστια της Ρώμης.

Οι ταινίες του, οι οποίες αποτελούν μνημείο φιλμογραφίας είναι οι εξής:

• Ακατόνε (Accattone, 1961)
• Μάμα Ρόμα (Mamma Roma, 1962)
• Η Ρικότα, επεισόδιο απ' τη συλλογή RoGoPaG, (La ricotta, 1963)
• La rabbia, 1963)
• Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (Il vangelo secondo Matteo, 1964)
• Πουλιά παλιόπουλα (Uccellacci e uccellini, 1966)
• Οιδίπους (Edipo re, 1967)
• Οι Μάγισσες (Le streghe — La Terra vista dalla Luna, 1967)
• Θεώρημα (Teorema, 1968)
• Χοιροστάσιο (Porcile, 1969)
• Μήδεια (Medea, 1969)
• Το Δεκάμερο (Il Decameron, 1971)
• Οι Μύθοι του Καντέρμπουρι (I Racconti di Canterbury, 1972)
• Χίλιες και Μία Νύχτες (Il fiore delle Mille e una Notte, 1974)
• Σαλό ή 120 Μέρες στα Σόδομα (Salò o le 120 giornate di Sodoma, 1976)