Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι...

 

Σαν σήμερα πριν 100 χρόνια η Ιρλανδία ξεκίνησε τον αγώνα της ενάντια στη Βρετανική επικυριαρχία και κατοχή, ήταν και τότε Πάσχα των Καθολικών που φυσικά πνίγηκε στο αίμα, καθότι όλοι γνωρίζουμε του τι εστί Βρετανική αποικιοκρατία και Βρετανική επικυριαρχία τουλάχιστον μέχρι το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου(ως λαός το βιώσαμε με τα Δεκεμβριανά), και σχεδόν τελεσίδικα μέχρι το 1974 όπου και "άδοξα", για άλλους "ένδοξα" δηλαδή με πολύ κρότο και πολύ δικαιοσύνη (αλλά και με πολύ τραγικό τρόπο για την Κύπρο), έκλεισε οριστικά τους κύκλους της ως αποικιοκράτης. Ο όψιμος επίλογος της ως "αυτοκρατορία" ήταν βίος παράλληλος με την τότε κρίση των πετρελαίων που φυσικά την γονάτισαν οριστικά και αμετάκλητα, μερικά αργότερα όχι πάνω από δεκαετία, οι Μαλβίδες(τα λεγόμενα κατ΄αυτούς Φόκλαντς), ήταν η τελευταία "νικηφόρα" τάση τους στις μέχρι τότε τεσσαρακονταετή διαδοχική και τελεσίδικη σφαλιάρα που ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκ του 1990, όταν έχασε και το Χονγκ Κογκ.

Σαν σήμερα λοιπόν αυτό που  χαρακτήρισε την ημερολογιακή αφετηρία της απελευθέρωσης της Ιρλανδίας και την απαρχή του τέλους της Βρετανικής "σκλαβιάς" αλλά και την αρχή μιας άλλης (την οποία δεν την υπολόγιζαν), που ξεκινούσε απ' το εσωτερικό της, αφού τμήματα της αστικής τάξης ξεστράτησαν φυσιολογικά απ' την εργατική τάξη, υψώνοντας και ξεδιπλώνοντας αστικού τύπου συνθήματα τα οποία ακόμα και σήμερα κυριαρχούν, εξάλλου η αστική της τάξη έχει ακόμα και σήμερα τα κλειδιά της οικονομίας, τα οποία στην ουσία έχουν ευρωενωσιακό πρόσημο.
Πριν ακριβώς μια δεκαετία το 2006 μια ταινία με τον τίτλο «Ο Ανεμος Χορεύει το Κριθάρι» υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση και επίβλεψη του Βρετανού πρώην τροτσκιστή και μετέπειτα αριστεριστή Κεν Λοόυτς γυρίστηκε μια σκηνοθετική μυθοπλασία που ενδεχομένως να στηρίζονταν και στηρίζονταν σε πραγματικά γεγονότα, και που στην ουσία παρέπεμπαν σε κάποια απ΄τα προγενέστερα, της εποχής και μεταγενέστερα ιστορικά συμβάντα που έσπειραν το ιστορικό γεγονός για το οποίο μιλάμε και γράφουμε τώρα.
Να υπενθυμίσουμε ότι η μισή Ιρλανδία το νότιο κομμάτι της το σημερινό Έιρε δηλαδή "απελευθερώθηκε" οριστικά το 1920, χωρίς όμως η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα της αγροτιάς να έχουν πάρει την εξουσία και με ένα νέο καταπιεστή την αστική της τάξη να υψώνει τα νέα της οδοφράγματα, κάτι που και στην ίδια την ταινία καταγράφεται, όταν η ενότητα της πάλης αρχίζει να αποκτά ταξικό περιεχόμενο και η ταξική - εθνικοαπελευθερωτική πάλη να μετατρέπεται σε προσπάθεια μέρους των εξεγερθέντων να συνεργαστούν αρχικά με τον κατακτητή κάτω απ΄το βάρος της πίεσης που αρχικά αυτός αντεξασκούσε και μετά να αποτελούν το νέο πολιτικό προσωπικό αυτών που πήραν τη θέση του εκμεταλλευτή από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Κλείνοντας θα συμφωνήσουμε με την ανάλυση που είχε γράψει η εφημερίδα Ριζοσπάστης για την ταινία στις 9 του Νοέμβρη του 2006 "Ο Λόουτς, επιθυμώντας να βοηθήσει στον τομέα της συνείδησης, βάζει τον κεντρικό ήρωα της ταινίας του να απευθύνεται σε κάποιους συντρόφους του, οι οποίοι πίστεψαν στην κολοβή εθνική ανεξαρτησία, που τους πρόσφερε η Αγγλία και ήθελαν να καταθέσουν τα όπλα, λέγοντας κάτι σημαντικό που μας αφορά όλους (και εμάς που, υποτίθεται, τελειώσαμε με το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας και είμαστε ανεξάρτητο εθνικά κράτος, πια): «Συμφωνήσαμε, λέει ο κεντρικός ήρωας, να σταματήσουμε τον ένοπλο αγώνα μόνον όταν ολοκληρωθεί η εθνική ανεξαρτησία. Και η εθνική ανεξαρτησία δεν περιλαμβάνει μόνον τους ανθρώπους, αλλά και τα χωράφια και τα εργοστάσια, ολόκληρο τον πλούτο της χώρας. Και αυτά πρέπει να απελευθερωθούν και να περάσουν στα χέρια του λαού. Μόνο τότε θα υπάρξει πραγματική εθνική ανεξαρτησία».
The Wind That Shakes the Barley. Αγγλία - Γερμανία -Γαλλία, 2006. Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς. Σενάριο: Πολ Λάβερτι. Ηθοποιοί: Κίλιαν Μέρφι, Παντράικ Ντιλέινι, ...