Οι δυο Ελλάδες του Θ. Αγγελόπουλου

 Οι δυο Ελλάδες που δεν θα συμφιλιωθούν ουδέποτε και θα συγκρουστούν ξανά όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, ακόμα κι αν το ανθρώπινο στοιχείο και οι ενοχές του νικητή φαινομενικά νικούν ξανά και παύουν να είναι Ερινύες, λίγο πριν το τέλος.
Ωστόσο όμως, ο νικητής στο τέλος, αποτινάζει την προβιά του σαν άλλος Βετεράνος που θα προετοιμάσει τις επόμενες γενιές εθνικοφρόνων να προετοιμάσουν δια της εθνικής συμφιλιώσης, το επόμενο στραπάτσιο στους πρώην και επόμενους ηττημένους, όλα αυτά, πάνω στα ερείπια που δημιούργησαν οι ταγοί του(για να είναι νικητής), στην επερχόμενη τρίτη φάση που θα πάρει την σκυτάλη όταν ξανά χρειαστεί και θα ξεκινήσει η παράταξη του, δικαιώνοντας τρόπον τινά το μεγάλο Ζαχαριάδη που φυσικά προειδοποιούσε και ουσιαστικά ζητούσε επαγρύπνηση.
Μια σκηνή που μίσησαν οι κεντρογενείς πασιφιστές, που ήθελαν να καταργήσουν την ταξική πάλη(σαν άλλος πληθυντικός Κωνσταντίνος Λάσκαρης), ασχέτως ότι το σενάριο προήλθε από αυτούς(βλέπε Θανάση Βαλτινό), που ζουν μονίμως με αυτό το όνειρο, ωστόσο ο Αγγελόπουλος έπραξε το αντίθετο αντιστρέφοντας την μυθοπλασία στην παρακάτω σκηνή.
Εξάλλου ουδέποτε έκρυψε την ιδεολογική ταυτότητα του και το πλήρωσε με τη ζωή του στα τούνελ του Πειραιά μερικά χρόνια αργότερα στα γυρίσματα της "άλλης θάλασσας", όταν η συμμαχία της αστικής τάξης, της δεξιάς και του καρκινώματος του κέντρου έκαναν για δεύτερη φορά μετά το 1949 τη χώρα, χώρο και πάσπαλο στη σωστή πλευρά της Ιστορίας,εντός του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.