H νέα ταινία του Ούλριχ Σάιντλ («Dog Days») είναι οικοδομημένη πάνω στη λογική του συμπεράσματος που αντλείται απ' τη δυαδικότητα μιας ταξικής κοινωνίας:Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια κυνική εισαγωγή και εξαγωγή ανθρώπων μέσα σε μία παράλληλη και σπονδυλωτή κινητικότητα απ' την υπό ανάπτυξη καπιταλιστική Ουκρανία στην εξελιγμένη καπιταλιστική Αυστρία και αντίστροφα. Εδώ πέρα το ταξικό μίσος της αστικής τάξης απέναντι στην εργατική τάξη που τη μαθαίνουν να είναι "Συγκαταβατική - Δουλοπρεπής και Χαρούμενη" απέναντι στους πελάτες μας δείχνουν το πραγματικό πρόσωπο του Καπιταλιστικού συστήματος οι άνθρωποι είναι προϊόντα.
Οι βίοι παράλληλοι θα έλεγε κανείς πως συνυπάρχουν ταυτόχρονα σε δυο διαφορετικές γωνίες της Ευρώπης και συναντούν τα ίδια ακριβώς προβλήματα. Την άρνηση του συστήματος να τους αποδεχτεί ως εργάτες με δικαιώματα δηλαδή ως ανθρώπινες υπάρξεις.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όταν η Ουκρανή νοσηλεύτρια και μητέρα ενός βρέφους πάει να πληρωθεί και για μία ακόμη φορά τις δίνουν το 30% του μισθού της για να ζήσει την οικογένεια της. Εδώ ο Σαίντλ αποτυπώνει με μονοπλάνα την ωμή αλήθεια, που δεν είναι άλλη απ' την εξαθλίωση που πρόσφερε ο καπιταλισμός στην Ουκρανία.
Εδώ είναι όλα ωμά και ταυτόχρονα ρεαλιστικά.
Οι γκρίζες συμμετρίες και ασυμμετρίες του κάδρου, δεν είναι τίποτα άλλο απ' την αλήθεια του καπιταλισμού και της "ελεύθερης αγοράς" που μετατρέπει τους ανθρώπους σε αναλώσιμα προϊόντα.
Εδώ συναντάμε το δράμα απ' τους οίκους ευγηρίας και τη τρίτη ηλικία να συνυπάρχουν παράλληλα με τη πορνεία χωρίς όμως να συμπίπτουν και να συγκλίνουν ποτέ. Το εμπορευματοποιημένο διαδικτυακό σεξ ως λύση οικονομικής ανάγκης σε ένα κόσμο γεμάτο αδιέξοδα συναντά τις εγκαταλελειμμένες απ' το 1991 εργατοσυνοικίες της Σλοβακίας και τη γενικευμένη εξαθλίωση που προσέφερε ο "καλός Καπιταλισμός", εδώ πέρα ο Αυστριακός σκηνοθέτης στοχάζεται πάνω στην Καπιταλιστική Ευρώπη του 21ου αιώνα με τις πιο μελανές σκιές μην αφήνοντας και καμία αισιόδοξη δυνατότητα για το μέλλον, μίας και ο Καπιταλισμός τα έχει διαβρώσει όλα αφήνοντας το μάλλον μόνο για το Θάνατο.
Αν δεν είχε τόσο απαισιόδοξο τέλος στο μήνυμα της θα ήταν στη κυριολεξία ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό Αριστούργημα.
Μπορεί να μην είναι αριστούργημα ωστόσο είναι μια πολύ καλή ταινία που λέει "σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη".
Ράδιο Collectiva
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου