Τα καλύτερα μας χρόνια μια Όαση στην τηλεοπτική έρημο

Είναι μια Όαση στην Ευτέλεια και την φτήνια σε πολλές περιπτώσεις της τηλεόρασης αυτή η σειρά, συμπυκνώνει ότι καλύτερο έβγαλαν τα Ελληνικά σήριαλ που δεν στράφηκαν στην πεπατημένη και πετυχημένη συνταγή που προϋποθέτει ανάλογη ποιότητα, δηλαδή στους κλασσικούς Έλληνες συγγραφείς, και επειδή η μυθοπλασία πάνω σε πραγματικά γεγονότα που πραγματοποιήθηκαν μερικές δεκαετίες πριν(αυτές που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό το σήμερα, είναι μια πολυσύνθετη και δύσκολη διεργασία), η σειρά παίρνει με άριστα το 10, 11. 

Αν υπάρχουν κάποια λάθη, καλό και σωστό είναι να τα κουβεντιάζουμε, αλλά η προσπάθεια όλων εκεί και σύμφωνα με το αποτέλεσμα, σε εμάς τουλάχιστον είναι υπεραρκετό.
Προσωπικά πιστεύουμε πως μαζί με τη "Λούφα και Παραλλαγή" που πάλι η ΕΡΤ είχε βγάλει, είναι ότι καλύτερο έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια σε όλα τα επίπεδα, σεναρίου, σκηνοθεσίας, μοντάζ, κοστουμιών και φυσικά των ηθοποιών που όλοι ένας ένας εκεί μέσα δίνουν ρεσιτάλ, ειδικά όταν πολλοί από τους πρωταγωνιστές ήταν παιδιά, η δεν είχαν γεννηθεί τότε.

Παιδιά, "ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου" που έλεγε και ο τότε Πρωθυπουργός στο Σύνταγμα το 1985, ελπίζουμε να το δούμε κι αυτό!!!

"Τα καλύτερα μας Χρόνια", πραγματικά τα καλύτερα και πιο δημιουργικά...

Δεκαετία του 1980 θα λέμε και θα κλαίμε που πέρασε ανεπιστρεπτί.

Να βλέπεις τον Άγγελο να ζητάει εισιτήριο για το live του Rory, τους Πασόκους στα καφενεία τους, το packman, και το επεισόδιο να το ξαναβλέπεις στο ERTFlix 5-6 φορές, σαν να βλέπεις Μπέργκμαν όπως η Ελπίδα των Αντωνόπουλων!!!

Ά ρε κοντοχωριανή Πελαγία τι τραβάς και δεν το μαρτυράς;

Οι δυο Ελλάδες του Θ. Αγγελόπουλου

 Οι δυο Ελλάδες που δεν θα συμφιλιωθούν ουδέποτε και θα συγκρουστούν ξανά όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, ακόμα κι αν το ανθρώπινο στοιχείο και οι ενοχές του νικητή φαινομενικά νικούν ξανά και παύουν να είναι Ερινύες, λίγο πριν το τέλος.
Ωστόσο όμως, ο νικητής στο τέλος, αποτινάζει την προβιά του σαν άλλος Βετεράνος που θα προετοιμάσει τις επόμενες γενιές εθνικοφρόνων να προετοιμάσουν δια της εθνικής συμφιλιώσης, το επόμενο στραπάτσιο στους πρώην και επόμενους ηττημένους, όλα αυτά, πάνω στα ερείπια που δημιούργησαν οι ταγοί του(για να είναι νικητής), στην επερχόμενη τρίτη φάση που θα πάρει την σκυτάλη όταν ξανά χρειαστεί και θα ξεκινήσει η παράταξη του, δικαιώνοντας τρόπον τινά το μεγάλο Ζαχαριάδη που φυσικά προειδοποιούσε και ουσιαστικά ζητούσε επαγρύπνηση.
Μια σκηνή που μίσησαν οι κεντρογενείς πασιφιστές, που ήθελαν να καταργήσουν την ταξική πάλη(σαν άλλος πληθυντικός Κωνσταντίνος Λάσκαρης), ασχέτως ότι το σενάριο προήλθε από αυτούς(βλέπε Θανάση Βαλτινό), που ζουν μονίμως με αυτό το όνειρο, ωστόσο ο Αγγελόπουλος έπραξε το αντίθετο αντιστρέφοντας την μυθοπλασία στην παρακάτω σκηνή.
Εξάλλου ουδέποτε έκρυψε την ιδεολογική ταυτότητα του και το πλήρωσε με τη ζωή του στα τούνελ του Πειραιά μερικά χρόνια αργότερα στα γυρίσματα της "άλλης θάλασσας", όταν η συμμαχία της αστικής τάξης, της δεξιάς και του καρκινώματος του κέντρου έκαναν για δεύτερη φορά μετά το 1949 τη χώρα, χώρο και πάσπαλο στη σωστή πλευρά της Ιστορίας,εντός του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

25 Κορυφαίες σοβιετικές και ρωσικές αντιπολεμικές ταινίες (μόνο Φωτογραφίες)

 

Ένας Χρόνος χωρίς τον Αυτοκράτορα του Ιταλικού Σινεμά

Γεννημένος στην Πάρμα στις 16.5.1941, ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι γιος του ποιητή Τζουζέπε Μπερτολούτσι και εγγονός του Ατίλιο Μπερτολούτσι ποιητή, ιστορικού τέχνης, ανθρωπολόγου και κριτικού θεάτρου, αποτέλεσε τον τελευταίο μεγάλο του Ιταλικού Σινεμά.

Έφυγε σαν σήμερα στην αγαπημένη του Ρώμη σε ηλικία 77 ετών πέρυσι το 2018 κι αν ζούσε θα ήταν σήμερα 78, χορεύοντας το τελευταίο του ταγκό εκεί στην αιώνια πόλη και όχι στην πόλη του φωτός, ωσάν ο τελευταίος αυτοκράτορας του Ιταλικού Σινεμά, που έκανε καριέρα και στο Holywood σαν κινηματογραφιστής που δεν έπαιρνε ντιρεκτίβες από τους παραγωγούς, αλλά έφτιαχνε σενάρια με βάση τη λογική του ιταλικού νεορεαλισμού.
Φιλοσοφικά και πολιτιστικά άθεος και ονειροπόλος, με τεράστια επιστημονική και θεωρητική κατάρτιση, θαυμαστής του Μπερλίγκουερ (αν και δεν υπήρξε ποτέ Ευρωκομμουνιστής ακόμα και την περίοδο που διετέλεσε ενεργό μέλος του PCI), δηλωμένος μαρξιστής και πιστός στις αρχές του Γκράμσι μέχρι την τελευταία του πνοή, παγίωσε τις γνώσεις του για το σινεμά, όταν το 1961 ο Παζολίνι τον έχρισε βοηθό σκηνοθέτη στην Ρώμη για την ταινία Accattone, λίγο πριν την πρώτη του ταινία με τον τίτλο “Prima della rivoluzione”(Πριν την επανάσταση) του 1964.
Η πρώτη του ταινία ήταν αυτή και η ένατη, η τελευταία του δηλαδή το 2012 με τον τίτλο “Me and You”(Εγώ και εσύ), με 15 κινηματογραφικά βραβεία στα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης και της Υφηλίου. Το 2011 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, του έδωσε τον Τιμητικό Χρυσό Φοίνικα ως αναγνώριση του έργου του, ενώ το 1988 κέρδισε για την ταινία του “Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας” το Όσκαρ Σκηνοθεσίας και το Όσκαρ Καλύτερα Προσαρμοσμένου Σεναρίου.
Για τους υποφαινόμενους κονδυλοφόρους, οι δυο πιο σπουδαίες ταινίες του ήταν, ο Κομφορμιστής του 1970, όπου ασκούσε λυσσαλέα και επιθετική κριτική στον κοινωνικό και ιδεολογικό φασισμό, στη σχέση που είχε αυτός με τους μικροαστούς, την “λατρεία” στους “αλάθητους” προγόνους και τη μεταλαμπάδευση των ιδανικών της εποχής τους σε μια άλλη, στην εθνότητα και στον εθνικισμό(που καμία σχέση δεν έχουν με τον πατριωτισμό), καθώς και η ταινία με τον τίτλο 1900(του 1976), όπου ανέλυε την διαμάχη της ιδιοσυγκρασίας ανάμεσα στην Ιταλική αριστερά με την δεξιά.

Αναδημοσίευση από το δικό μας cinecollectiva RCTeam

       Φιλμογραφία στην Ελληνική Κινηματογραφική Πραγματικότητα

• 1964: Πριν την επανάσταση
• 1970: Η στρατηγική της αράχνης
• 1970: Κονφορμίστας
• 1972: Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι
• 1976: 1900
• 1987: Ο τελευταίος αυτοκράτορας
• 1993: Ο μικρός Βούδας
• 2003: Οι ονειροπόλοι
• 2012: Εγώ και εσύ

       Συνολικό Έργο του μεγάλου Μπερνάρντο Μπερτολούτσι

• La commare secca (1962)
• Before the Revolution (Prima della rivoluzione, 1964)
• La via del petrolio (1965)
• Il canale (1966)
• Partner (1968)
• Amore e rabbia (1969, segment: “Agonia”)
• The Conformist (Il conformista, 1970)
• The Spider’s Stratagem (Strategia del ragno, 1970)
• La salute è malata (1971)
• 12 dicembre (1971)
• Last Tango in Paris (Ultimo tango a Parigi, 1972)
• 1900 (Novecento, 1976)
• La luna (1979)
• Tragedy of a Ridiculous Man (La tragedia di un uomo ridicolo, 1981)
• L’addio an Enrico Berlinguer (1984)
• The Last Emperor (1987)
• 12 registi per 12 città (1989, segment “Bologna”)
• The Sheltering Sky (1990)
• Little Buddha (1993)
• Stealing Beauty (1996)
• Besieged (1998)
• Ten Minutes Older: The Cello (2002, segment: “Histoire d’eaux”)
• The Dreamers (2003)
• Me and You (2012)

ΤΟ ΆΡΘΡΟ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΗΤΡΙΚΟ μας PORTAL istos-ch.com