Καλό σου ταξίδι Λεβέντισσα!!! |
"Γυναίκα στο Δημοκρατικό Στρατό, μεγάλο πράγμα"(που έλεγε και ο μεγάλος Αλέκος Παπαγεωργίου), ε και αυτό αποτύπωσε η Αλίντα Δημητρίου, τη μεγαλοσύνη της γυναίκας που ανάμεσα στο ζυγό της προίκας και της "εν ειρήνη επιβίωσης" επέλεξε την ταξική χειραφέτηση, γιατί όπως έλεγε και ο Λένιν, "η απελευθέρωση της γυναίκας θα σημάνει και την απελευθέρωση του προλεταριάτου".
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1933 και σπούδασε σκηνοθεσία στη σχολή «Σταυράκου». Παράλληλα με τη διοργάνωση κινηματογραφικών προβολών κατά την περίοδο 1970-1975, συμμετείχε σε σεμινάρια για την ταινία μικρού μήκους, έγραψε και μετέφρασε άρθρα σε κινηματογραφικά περιοδικά καθώς και το βιβλίο «Φιλμογραφία Ταινιών Μικρού Μήκους» (1939-1979), ενώ αργότερα το 1992 εξέδωσε το «Λεξικό Ταινιών Μικρού Μήκους».
Από τα μέσα της δεκαετίας του '70, οπότε ξεκίνησε να κινηματογραφεί, μέχρι την τελευταία της ταινία για τις γυναίκες μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, με τίτλο «Η ζωή στους Βράχους», παρουσίασε ένα σινεμά συνεπές στην ανάδειξη της σύγχρονης κοινωνικό-πολιτικής πραγματικότητας.
Οι ταινίες της που πολλοί χαρακτηρίζουν ντοκιμαντέρ θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ταινίες για τις γυναίκες στην αντίσταση, στον εμφύλιο και στη χούντα είναι η «Πουλιά στους βάλτους», «Η ζωή στους βράχους» και «Τα κορίτσια της βροχής».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου